Afgelopen jaar kwam de federale minister van energie, Tinne Van der Straeten, in nauwe politieke schoentjes te staan toen zij, onder druk van de Oekraïne-crisis, de kernuitstap moest herzien. Die kernuitstap was beslist in 2003 en in 2019 herbevestigd in het Vivaldi-regeerakkoord. De herziening van de kernuitstap werd gevolgd door slopende onderhandelingen over de levensduurverlenging van de kernreactoren Tihange 3 en Doel 4.
De ultieme politieke trofee – de definitieve kernuitstap – waarvoor een ganse ecologische generatie op de barricades had gestaan, leek een stille dood te sterven. Overal in Europa gingen gezaghebbende stemmen op om kernenergie als een ‘duurzame’ optie te rehabiliteren.
Om het verwijt van ‘groene’ aversie voor wetenschap en vooruitgang te ontkrachten zegde minister Van der Straeten bovendien 100 miljoen toe aan het Studiecentrum Kernenergie (SCK) van Mol om onderzoek te doen naar nieuwe vormen van kerntechnologie, meer bepaald de nieuwe generatie van goedkopere, veiligere en duurzamere kerncentrales: de Small Modular Reactors (SMR’s). Eco-modernisten zoals Maarten Boudry presenteren deze (toekomstige) SMR’s graag als dé oplossing voor de klimaatcrisis.
De vraag kan dus gesteld worden of de kernenergie toe is aan een tweede leven. Of dienen er toch een aantal kritische bedenkingen geformuleerd te worden bij deze nucleaire wederopstanding?
Een initiatief van:
Masereelfonds Hasselt, Grootouders voor het Klimaat (Limburg) en Humanistisch Verbond Hasselt.