Congo moet ons een zorg blijven.
Met duiding door Walter Zinzen.
Al zijn ze een arm of een been kwijt, de vergeten slachtoffers van het conflict in Kisangani (Congo), eisen wel hun stem op. Ze doen dit letterlijk, in een muzikale theatervoorstelling waarin ze getuigen over het geweld en over vergeten beloftes van financiële compensatie. Wanneer ze keer op keer niet gehoord worden, gaan ze een stap verder: ze gaan per boot naar de hoofdstad Kinshasa. De reis stroomafwaarts en de intense scènes op toneel vormen samen een onvergetelijk pleidooi voor gerechtigheid en waardigheid.
In de zomer van 2000 vochten Oegandese en Rwandese troepen een verwoestende strijd uit in Kisangani. Na zes dagen vol brute strijd bleven 1000 gesneuvelden en 3000 gewonden achter. Met hun verminkte lichamen werden vele slachtoffers beschouwd als een last voor hun familie. De beloofde compensatie laat na 18 jaar nog steeds op zich wachten. De vergeten slachtoffers willen van zich laten horen via een muzikale theatervoorstelling. Maar wanneer ze keer op keer aan de kant worden geschoven, besluiten enkele van de slachtoffers om per boot via de Congo Rivier naar de hoofdstad Kinshasa te trekken om hun stem te laten horen. Door middel van scènes uit het toneelstuk in combinatie met beelden van de reis ontvouwt in Downstream to Kinshasa niet enkel de strijd om een gerechtigde vergoeding, maar ook om menselijke waardigheid.