Wat doe je als de liefde van je leven sterft? Heel eerlijk? Niet veel. Je wordt ongewild in een proces gesmeten waar je geen idee van hebt door welke woelige wateren je moet zwemmen.
Al is het eerder ploeteren. Een deel van je sterft en gaat mee met je liefste lief. Maar toch. Nog elke dag voel ik me ergens schuldig dat ik niet mee kon in die laatste stap die Simon moest zetten. Want dat kon alleen hij. Daar kon ik hem niet bij helpen. In mijn hoofd probeer ik mij voor te stellen hoeveel angsten hij wel niet moest hebben gehad toen. Weggaan naar die andere kant.
In de maanden daarop vormen zich hele zinnen in mijn hoofd. Die eruit moesten. Tekeningen ook. Ik moest het kwijt. Omdat het me op deze manier beter lukte om uit te leggen hoe dit verdriet voelt. Papier is geduldiger dan mensen. Dat schreef een jong meisje reeds in een klein kamertje in een achterhuis lang geleden…
Dus ik schreef. En tekende.
Nu is er opeens een boek. Het voelt ergens onwennig. Hallo, ik ben Stien en nu kunnen jullie mij zien. Of toch een stukje. Ik hoop vooral dat het beter doet begrijpen. Dat het (h)erkenning oplevert.
Soms voelt het bevreemdend. Dat er wel een boek is, maar dat Simon er niet meer is. Dan knort er ergens in mijn achterhoofd een schuldgevoel.
Voor Altijd? Voor Altijd. Voor altijd Simon.
Organisatie: Café Manger met ondersteuning van Masereelfonds aktief Edegem – werkgroep sociale vorming.