Ervaringen uit Vlaanderen.
Samenvatting.
In Vlaanderen kampen mensen met een migratieachtergrond met allerlei drempels die hun volwaardige participatie in de samenleving hinderen. Velen leven in armoede.
Omdat hun stem nauwelijks de armoededebatten bereikt, nam van 2012 tot 2015 de vereniging Platform van de Afrikaanse gemeenschappen deel aan het project “Armoede gekleurd”, met als doel signalen afkomstig uit die bevolkingsgroepen door te geven aan het beleid.
Dit verslag bundelt de verhalen van 200 deelnemers rond toegang tot de arbeidsmarkt, sociale bijstand en senioren. Vandaag de dag is het nog steeds nodig om de stem van mensen uit de migratie te laten horen en daarbij te werken aan inclusie.
Uit het boek.
Afgestudeerde zwarte jongeren geboren en opgegroeid in Vlaanderen vinden moeilijk hun weg in de samenleving. Vaak moeten zij hun geluk gaan zoeken in Brussel waar zij een kans krijgen omwille van hun meertaligheid.
Dat geeft een deelnemer aan: “Ik ben in Antwerpen geboren en getogen, en kom van ouders met roots in Afrika. Ik heb mijn studies afgerond aan de Universiteit Antwerpen, in de rechten. Wanneer ik ga solliciteren, bots ik op dezelfde vooroordelen: hoe goed is de taal, is hij gewend om op tijd te komen, heeft hij de nodige kennis en ervaring, is hij verzorgd…?
Ik krijg niet dezelfde kans als mijn collega’s met Belgische ouders. Ik moet extra bewijzen waar ik goed in ben. Wegens al die drempels richtte ik mij naar de Brusselse markt. Hier heb ik mijn eerste contract getekend want ik kan perfect Frans en Nederlands. Ik hoop dat mijn contract binnenkort wordt verlengd.”
Een andere jongere werd geconfronteerd met een cliché op een sollicitatiegesprek: “Tijdens de zomervakantie was ik op zoek naar een studentenjob. Ik had hier en daar gesolliciteerd voor verschillende vacatures. Ik werd vervolgens snel uitgenodigd voor een gesprek. Ik stelde me voor aan de consulente die mij ging inschrijven. We waren samen het inschrijvingsformulier aan het overlopen toen ze me de vraag stelde: ‘Van waar ben jij?’ ‘Ik ben van Willebroek,’ antwoordde ik. ‘Ik bedoel, waar juist in Afrika ben jij geboren?’ vroeg zij aandringend. Verbaasd keek ik haar aan en gaf ik haar mijn identiteitskaart zonder nog een woord te zeggen.”
“Onze jongeren die hier zijn geboren leren al Nederlands in de crèche,” zegt een andere deelnemer. “Eigenlijk is Nederlands hun moedertaal, maar niet de moedertaal van hun ouders. Maar ze vinden geen werk. Hier speelt de huidskleur zeker een grote rol. Men vraagt welke taal ze thuis spreken. Als je Frans antwoordt, dan wordt er snel geconcludeerd dat deze jongeren Nederlands met een ‘Franstalig accent’ praten. Dat zo vermeende accent is al een probleem. Als jongeren gaan solliciteren, is hun buitenlandse naam een andere reden om geen job te krijgen.”
Over de auteur.
Geboren in de DR Congo, Willy Musitu Lufungula promoveerde in 2003 in sociologie aan de Humboldt-Universiteit Berlijn. Hij was coördinator binnen het project “Armoede gekleurd” bij het Platform van de Afrikaanse gemeenschappen.
Nu is hij gastdocent Diversiteit bij de Antwerpse politie en regioverantwoordelijke Antwerpen bij de koepelorganisatie Internationaal Comité, waar hij mensen met een migratieachtergrond ondersteunt.
Organisatie: Masereelfonds Antwerpen werkgroep diversiteit – verdraagzaamheid – vrede, Internationaal Comité (IC), Voem en Peperfabriek.