Vlak na WO1 werden leden van de oudere generatie, die van het tijdschrift Van Nu en Straks, door jonge avant-gardeauteurs afgeschilderd als lauwe flaminganten en ivorentorenschrijvers. Symptomatisch voor de tegenstelling tussen oud en nieuw lijkt de animositeit van Paul van Ostaijen ten opzichte van August Vermeylen. In de praktijk echter blijken de twee toch veel minder met getrokken messen tegenover elkaar gestaan te hebben dan sommige literatuurhistorici nog steeds beweren. Met name in de Vlaamsche Club in 1925 kunnen beide coryfeeën van onze letterkunde door eenzelfde deur. Een foto van het jaar daarop lijkt dit te bevestigen. Bij een viering in dezelfde club komen oud en jong, Nederlanders en Vlamingen, Franstaligen en Nederlandstaligen broederlijk samen. Lezing door Hans Vandevoorde (VUB en Ugent). Georganiseerd door de Vlaamse Club van Brussel. Masereelfonds gaat er graag naartoe.