Charleroi? Het is waar, de stad heeft een slechte naam. Een symbool voor economisch en industrieel verval.
Charleroi is de geschiedenis van het kapitalisme in een notedop. De schoorstenen, hoogovens en fabrieken schoten er tijdens de bloeiperiode op naast arbeiderswoningen in een anarchie waarbij je pa sinds de GPS je zonder omwegen en kopbrekens op je bestemming raakt. De eigenaars van de fabrieken woonden er zelf niet maar sporen van hun rijkdom vindt je er in de talrijke art nouveau gebouwen die vandaag met veel ijver een opknapbeurt krijgen.
Toen de mijnen minder rendabel werden en het ijzererts uit verre landen goedkoper werd, lieten de aandeelhouders hun eigen creaties verworden tot monsters van roestig staal en zij trokken met de buit naar andere oorden. De overheid kreeg de rekening aangeboden voor de van gif vergeven grond, werkloosheid, armoede en misdaad. De corruptie bij een aantal verkozenen maakte alles nog wat erger.
Maar Charleroi is ook de stad van strips en alternatieve cultuur! De bakermat van de uitgeverij Dupuis, met het beroemde tijdschrift Spirou of Robbedoes! Cultuur in Charleroi is ook het Fotografie Museum, de alternatieve initiatieven op de kade van de Samber, zoals Rockerill en de street art. En het Bois du Cazier museum. Dat laatste houdt de herinnering levendig aan wat ooit de rijkdom was van de stad: de mijnen en de strijdbare arbeidersbeweging. Maar ook de ramp van 1956.
Uitgerekend in deze stad ging de Vlaamse fotograaf Johan de Vos uit Sint Niklaas, twee jaar lang op zoek naar schoonheid.
Hij schreef er een boek over. Het is een verhaal over de verlamde, kale, tandeloze en dove koning-stichter Karel II, de populariteit van de PVDA-PTB, lichtzinnigheid in het Musée de la Photographie, het refrein van de terrils bij ochtendlicht en de dynamiek van de Ring. Hij sprak met meer dan honderd mensen. Er is veel in Charleroi, zegt hij. Miserie, ook. Maar weinig om bang van te zijn. Johan zal ons rondleiden door zijn Charleroi.
Na de stadswandeling kunnen we krachten gaan opdoen in de brasserie La Maison des 8 heures. Opgericht in 1918 door mannen en vrouwen die overtuigd raakten van de noodzaak zich te organiseren tegen de bazen. Zij stichtten er een afdeling van de vakbond van spoorwegarbeiders. Het gebouw wordt nog steeds beheerd door de coöperatieve vereniging La Maison des Cheminots et P.T.T..
