Tienduizenden doden, meer dan honderdduizend gewonden, honderdduizenden ontheemden. De infrastructuur — wegen, ziekenhuizen, elektriciteit, water — is grotendeels verwoest. Dit is de gruwelijke balans van twee jaar oorlog tegen de bevolking van Gaza. Ook de andere Palestijnse gebieden blijven niet gespaard, terwijl buurlanden zoals Syrië en Libanon herhaaldelijk getroffen worden door Israëlische invallen en bombardementen — tot in Iran, Jemen en Qatar toe.
Wereldwijd komen mensen massaal in opstand. Ze eisen een einde aan deze genocide en roepen op om strenge sancties tegen Israël te nemen. De kloof tussen de westerse regeringen die niets ondernemen, en hun bevolking is nog nooit zo groot geweest.
Het stoppen van deze waanzin is cruciaal. Maar het is ook tijd om vooruit te kijken: welke toekomst is mogelijk én wenselijk voor Palestina?
Steeds meer landen spreken zich uit voor erkenning van Palestina. Maar wat betekent dat precies? Vaak worden er voorwaarden opgelegd voordat er sprake is van echte erkenning. Anderen pleiten voor een tweestatenoplossing. Maar is dat haalbaar zolang de zionistische en koloniale aard van de Israëlische staat intact blijft? Hoe zou een Palestijnse staat eruitzien met een verwoest Gaza, een versnipperde Westbank en een verdeeld Jeruzalem?
Of ligt de oplossing eerder in een seculiere staat Palestina, met gelijke rechten voor zowel Arabische als Joodse burgers? En welke rol kunnen de landen in de Arabische regio spelen? Is een bredere regionale aanpak noodzakelijk?
Een panelgesprek met:
-
Amir Haberkorn, woordvoerder van Een Andere Joodse Stem
-
Isja Puissant, deelnemer aan de Global March to Gaza
-
Elena Fernández-Fernández, van SAP-Antikapitalisten